13 lutego 1981 roku ponad 800 osób bawiło się w nocnym klubie „Stardust”, zlokalizowanym na północnym przedmieściu Dublina, podczas walentynkowej dyskoteki.
Stardust, było to miejsce, które przyciągało tłumy młodych ludzi, dla których takie wydarzenia były jednym z nielicznych sposobów na relaks, w kraju opanowanym przez bezrobocie i emigrację.
W trakcie konkursu tańca, około 1:30 w nocy, 14 lutego, gdy uczestnicy prezentowali swoje umiejętności na głównej scenie, wybuchł pożar. Większość bawiących się zignorowała kłęby dymu, myśląc, że po prostu wypuszczono kolejną chmurę z wytwornicy.
Niestety, po kilku minutach pożar zaczął się szybko rozprzestrzeniać po krzesłach, stołach z płyt pilśniowych, ścianach wyłożonych wykładziną i po suficie.
Sufit nagle runął, światła zgasły, a gęsty, czarny dym pokrył całą salą główną.
Ludzie, ledwo oddychając, w ciemności szukali drogi ucieczki do najbliższych drzwi. Większości udało się uciec przez główne wejście, ale inni próbowali skorzystać z drzwi awaryjnych, które okazały się być zamknięte na kłódkę, by zapobiec przedostawaniu się osób bez opłacenia opłaty.
Innym osobom drogę zastawiały meble i sprzęt, a na zewnątrz drogę ucieczki utrudniały skrzynie i ciężarówki. Ci, którzy próbowali przedostać się przez okna łazienek, byli zmuszeni zmierzyć się z metalowymi kratami i stalowymi płytami, które zainstalowano na zewnątrz, by zapobiec włamaniom.
W panice, ci którzy nadal znajdowali się w środku zaczęli taranować innych. Mnóstwo ludzi na zewnątrz, bezskutecznie próbowało usunąć przeszkody, używając toporów i lin przypiętych do samochodów.
Kiedy po około 20 minutach na miejscu pojawili się strażacy, zastali oni mnóstwo ciał leżących tuż przy drzwiach. Niestety, to zdarzenie, które weszło do historii jako jedna z największych katastrof pożarowych w historii Irlandii, zabrało życie 48 młodych ludzi, a ponad 200 osób zostało rannych.
